علیرضا عابدی زاده

اثر عليرضا صالحی

دانشگاه فرهنگیان خیلی مهم است؛ آنقدر مهم که دور از شهر و مردمانش و از همه نشانه های جامعه ی انسانی واقع شده. آنقدر مهم که متنوع ترین غذاها با بالاترین کیفیت برای معلمان سرو می‌شود. آنقدر مهم که مسئولان تمام وقت خود را صرف ساخت مقبره آزاده ای می‌گذرانند مادامی که با چند قدم فاصله جوانی با همان سن از رنج بوی تعفن روزگار میگذراند. شکر خدا حداقل برای شهیدمان شرایط خوبی را رقم می‌زنند، از ما که گذشت. زندان، و صدای ناله و شیون خانواده اعدامیان نه گاو ها را می رنجاند نه سگ ها را. معلم، از بین همه ی این کلاس های رنگین، یاد می گیرد که نسل آینده را چگونه در برابر فریاد مظلومیت ها، همچو خودشان مقاوم بار آورند و ندای آزادی خواهی را در نطفه خفه کنند.

آینده ی ملت به دست کسانی رقم خواهد خورد که حقوق انسانی خود را فدای سلیقه جویی و تحمیل نظر تنگ نظران می کنند.